در مقطع کنونی، بنیانگذار بنیاد مهر امید اخباراتی، ارتقاء و انتشار « فرهنگ غنی، پویا و کارآمد» در جامعه امروز را اصلی‌ترین دغدغه حال حاضر خود دانسته و دستیابی به این مهم، برای به ثمر رسیدن افکار نیکو و رفتار پسندیده را به عنوان هدف والای مجموعه بنیاد، پیگیری می نماید.در این راستا، وی بر« اقدامات از طریق نخبه پروری» و« ترویج و توسعه فرهنگ عمومی مطالعه و کتابخوانی» به عنوان دو مفهوم بنیادی، در فرآیند غنی سازی فرهنگ، تاکید بسیار دارد و البته فروغ فرهنگ بالنده، پویا و کارآمد را تنها در افق این دو مفهوم منحصر نمی‌دارد بلکه اهمیت یافتن این دو، محصول پویش میدانی فرهنگ و ارتباط با موسسه‌های فرهنگی، موسسه‌های مردم نهاد و خیریه‌ها، مراوده با متخصصان و فعالان حوزه‌های مختلف اجتماعی و همکاری مستمر بنیانگذار بنیادمهرامید اخباراتی با آنان در سال های متمادی است. از این رو، عینیت یافتن دو مفهوم « اقدامات از طریق نخبه پروری» و «ترویج و توسعه فرهنگ عمومی مطالعه و کتابخوانی» از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند.
اما می‌دانیم که در نگاه اکثر افراد یک جامعه، نیازمندی‌های مادی و دغدغه‌های روزانه زندگی، نسبت به نیازها و دغدغه‌های فرهنگی جلوه بیشتری دارند. آنان ترجیح می‌دهند، پیش از آنکه درباره مسایل فرهنگی‌شان مورد سوال واقع شوند، محرومیت‌ها و کمبودهای مادی زندگی‌شان رفع شود! که البته این دیدگاه چندان اشتباه و غیر واقعی هم نیست! حتی تعداد قابل توجهی از آنان، شاید عدم بالندگی فرهنگی را ناشی از محرومیت‌های مادی بدانند که گریبانگیر افراد یک جامعه شده است.
بر این مبنا، موسس بنیادمهرامید اخباراتی، چند پرسش را مطرح کرده و در ادامه به آنها پاسخی اجمالی می‌دهد:
با وجود تعداد حداکثری مراکز خیریه در ایران که بالغ بر هفت هزار می‌باشند، چرا همچنان تعداد قابل توجهی نیازمند در جامعه وجود دارد و چرا تعداد بسیاری از آنان، بدون آنکه اعانه‌ای از این مراکز و سازمان های مرتبط، دریافت کنند در حال سپری کردن روزگار پرمشقت خود هستند؟! آیا کمبود منابع مادی عامل عدم رفع نیازمندی آنان است؟! آیا می‌توان توزیع نادرست و ناعادلانه منابع را عامل اصلی نیازمندی های مستمر دانست؟!
وی، به صورت کلی، عدم تخصصی بودن مراکز خیریه و مجموعه‌های یاری‌رسانی و نیز بی‌توجهی به روندهای کارشناسانه را از جمله علل اصلی این تعداد نیازمند در کشور می‌داند. در گام نخست، علت، نه کمبود منابع و نه توزیع نادرست آنهاست! بلکه دو امر اساسی را برشمرده و به آنها به عنوان پیش‌نیاز در این مهم اشاره می‌کند: اول، برنامه جامع تحقیقی و حرفه‌ای که توسط متخصصان و کارشناسان فراهم آمده باشد و دیگر، بهره‌گیری از افراد خبره و کسانی که در امور اجرایی توانمنداند.
از نگاه موسس بنیاد مهرامید اخباراتی، تهیه یک برنامه مدون و کارآمد در این زمینه بر عهده دولت‌ها است، اما پیش از این، دولت هر اقلیم موظف است بر اساس مطالعات اجتماعی دقیق و گسترده که بر روی جامعه تحت مدیرتش انجام می‌دهد، شبکه‌ای از برنامه‌های جامع در حوزه‌های مختلف را تدوین و آنها را در جهت رفع نیاز مردم اجرایی کند.
در این میان، نهادهای خیریه‌ی خصوصی نیز در چارچوبی فعالیت خواهندکرد که حدود آن توسط دولت معین شده است؛ در واقع مراکز خیریه باید زیرنظر مستقیم دولتی فعالیت کنند که عمل حرفه‌ای را مدنظر داشته و آن را در دستور کار خود قرارداده است، در این صورت تمام افرادی که نیازمند هستند، اعم از نیازهای مادی، آموزشی، فرهنگی و… باید توسط دولت شناسایی و تقسیم بندی شده و بسته به نوع نیازشان به مراکز خیریه خصوصی معرفی شوند.
در حال حاضر دیده می‌شود بسیاری از این گونه نهادها و مراکز در تمامی حوزه‌ها ورود کرده و فعالیت‌هایی موازی و مشابهی را در دست گرفته‌اند، اما خروجی کارشان، در عمل از کیفیت مطلوب و مورد نظر فاصله زیاد داشته و در برآوردن انتظارات، موفقیت چندانی نداشته‌اند؛ چرا که تمرکز بر اقسام زیاد فعالیت ها و دست‌داشتن در تمامی امور، سبب تشتت در آنها شده به طوری‌که نمی‌توانیم تمامی آنها را به گونه‌ای مطلوب به انجام رسانده، چه از نظر کمیت و چه از نظر کیفیت، مجموعه‌ای از فعالیت‌های ناقص را رقم خواهیم زد.
بنیانگذار مجموعه بنیادمهرامید اخباراتی، تاکید دارد، سازماندهی مراکز خیریه توسط دولت، باید به این گونه باشد که تعدادی تنها در امر یاری‌رسانی به ایتام، افراد بدسرپرست و یا بی‌سرپرست فعالیت کنند؛ دسته‌ای دیگر مشکلات مربوط به نخبگان، نویسندگان را مرتفع کنند، برخی از آنها تنها بر روی کاستی‌های آموزش و فرهنگ متمرکز شوند، تعدادی دیگر در هنگام بروز حوادث و اتفاقات طبیعی فعالیت تخصصی داشته باشند و.. بی شک، اینگونه سازماندهی، منجر به دریافت خروجی‌های بسیار بسیار مطلوب می شود.
اما هم اکنون که میزان منابع اقتصادی موجود در کشور نسبت به تعداد افراد نیازمند بسیار کمتر است و از طرفی اطلاعات تمامی افراد کشور تنها در اختیار دولت قرار دارد، این نهاد مردمی بزرگ می‌تواند یک برنامه جامع، مدون و سه مرحله‌ای را در نظر بگیرد.
ابتدا براساس یک رویکرد تخصصی در راستای شناسایی نیازمندی‌های افراد جامعه، اقدام به رده‌بندی آنان کرده و در این راه از روال رو به پیشرفت سایر کشورها و نیز ارگان های بین المللی بهره برد، دولت باید برنامه‌ی فرض شد‌ه‌ای که امتحان پس داده و منجر به بهبود اوضاع یک جامعه معین شده است را الهام بخش خود قرار دهد، سپس تمهیداتی را فراهم آورد که درآن فعالان اجتماعی و مراکز خصوصی از جمله خیریه‌ها، بتوانند هدف مد نظرشان را به وضوح اعلام و رده فعالیتشان را انتخاب کرده تا بر اساس آنچه که دولت به آنها ابلاغ می کند به شکلی صحیح بر امور محوله بدانها، احاطه یافته و امر یاری رسانی را به‌درستی انجام دهند؛ به دیگر معنی، دولت ابتدا باید همانند یک مرکزIT بزرگ و قوی، خود را مجهز به جزیی ترین اطلاعات کرده و سپس اقدام به سازماندهی نیازمندی‌های جامعه و از طرف دیگر مراکز ارایه خدمات کند و در نهایت مساله مهم نظارت دولت است، مرحله‌ای که در آن دولت می‌تواند با تمرکز بر آن، هم برنامه خود، هم عملکرد بخش خصوصی و هم ثمربخشی جریان کمک رسانی را به درستی هدایت کرده و پس از آن به ارزیابی هر یک بپردازد.
امروز، بنیانگذار بنیادمهر امید اخباراتی پس از سالیان متمادی فعالیت در امور متعدد کمک رسانی و خیریه و به پشتوانه داشتن یک نظریه، که حاصل تجربیات پیشین است، هدف مجموعه خود را برداشتن گامی موثر در راستای نیازمندی‌های فرهنگی کشور معرفی می‌کند و سایر فعالیت‌های محدود بشردوستانه مجموعه را تنها به عنوان بسترساز و مقدمه‌ای برای به ثمر نشستن هر چه بهتر اهداف فرهنگی بنیاد می‌داند، وی در این میان « اقدامات از طریق نخبه پروری» و« ترویج و توسعه فرهنگ عمومی مطالعه و کتابخوانی» به عنوان دو مفهوم بنیادی، در فرآیند غنی سازی فرهنگ را برای فعالیت آتی مجموعه خود برگزیده و بر آنها تاکید بسیار دارد.
…و سخن آخر
اما این مجموعه در نیازمندی به فرهنگ غنی، پویا و کارآمد، خود را هم‌داستان با جامعه دانسته و حتی بر نیاز بسیار و بیشتر خود نیز تاکید دارد. سخن از فرهنگی با مشخصه‌های گفته شده و اشاره به آن به عنوان یک هدف والای اجتماعی، نه بدین معناست که خود را فرهیخته آن می‌دانیم، یا روح این فرهنگ در کالبد مجموعه ما دمیده شده و در آن قامت راست نموده است! و نه اینکه بنیاد مهرامید اخباراتی خویشتن را میراثدار فرهنگی غنی دانسته و قصد دارد جامعه را از آن برخوردار کند! هرگز!
آرزوی داشتن «یک روز خوب برای همه» و اندیشیدن درباره «اقدامات از طریق نخبه پروری» و پژواک دادنِ « ترویج و توسعه فرهنگ عمومی مطالعه و کتابخوانی» پیش از آنکه جملاتی زیبا باشند، نماینده و نمایاننده بسیاری از نیازهای فردی و اجتماعی جامعه ماست که به شدت احساس می‌شوند. بله! احساس نیازی که تمامی سطوح و لایه‌های جامعه را آکنده ساخته است.
از این رو، موسس بنیاد مهرامید اخباراتی، در سخن آخرین، گام آغازینِ مسیر را از این نقطه دانسته و آن را فریاد می‌زند: «همه چیز را باید از خود شروع کنیم!»